Jak ubić Ubuntu Server…

Ubuntu jest systemem zdecydowanie desktopowym, choć występuje też w wersji serwerowej. Z różnych względów na wirtualnych serwerach (VMWare) postanowiono zainstalować Ubuntu Server 8.04 (wersja 64 bitowa). Oczywiście moje i kolegów potrzeby nieco różniły się od standardowych i w wyniku pewnych eksperymentów, które przy tej okazji czyniliśmy udało się nam załatwić serwer na amen. Dwa razy pod rząd. W przeciągu 15 minut.

Najpierw o objawach. Po wykonaniu pewnych operacji system przestał dostrzegać strukturę katalogów. Wywołania typu

ls

czy jakiekolwiek inne dawały komunikat błędu informujący, że plików nie znaleziono, choć „bashowe sztuczki” upewniły nas w czymś zgoła przeciwnym. Po próbie oczywiście restartu „kernel panic”. Co tak na prawdę się stało – jeszcze nie wiemy. Nie było jak dotąd czasu na dogłębną analizę. Wywołanie przez nas dwóch następujących komend absolutnie nie powinno mieć takiego finału.

sudo ln -s /lib /lib64
sudo rm /lib64

Tworzymy link symboliczny do katalogu /lib o nazwie lib64, a następnie go usuwamy. I nic więcej.

Jeszcze nie wiemy, czy problem może dotyczyć także innych wersji Ubuntu lub dystrybucji linuksa i czy jest związany z systemem plików (XFS), czy może z czymś innym. Do własnych eksperymentów nie zachęcam – szczególnie w obecności istotnych danych.

Read Full Post »

VirtualBox – o wirtualizacji raz jeszcze

Wydawało mi się, że VMPlayer jest dla mnie idealnym rozwiązaniem.Umożliwił mi bezpłatne korzystanie z drugiego systemu bez konieczności ponownego uruchamiania komputera. Sama wygoda.

Przypadkiem trafiłem na inne rozwiązanie. Wyobraźcie sobie dostępne za darmo oprogramowanie do wirtualizacji, które ma możliwość współdzielenia schowka między systemami i bezkolizyjne poruszanie kursora myszy między oknem maszyny wirtualnej, a systemem głownym. Na dodatek produkowane przez znaną i cenioną firmę. Mowa o VirtualBox firmy Sun. Tak, tej od Javy.

Interfejs konfiguracyjny mamy zdecydowanie bogatszy niż w VMPlayerze. Maszynę wirtulaną możemy stworzyć sobie całkowicie od podstaw, w tym samym oknie, w którym za chwilę ją uruchomimy. Montaż urządzeń w trakcie pracy jest zdecydowanie łatwiejszy niż w przypadku konkurenta. Na pierwszy rzut oka deklasuje rywala. Na dodatek jest też wersja dla Mac OS X (i całej gamy dystrybucji linuksa w postaci gotowych do instalacji pakietów).

Inne uwagi? Dźwięk działa bez zarzutu. Mamy możliwość filtrowania urządzeń podpinanych przez USB. Można też podpinać obrazy dysków w formacie vmdk (używany przez VMWare). Niestety z test ów jakie przeprowadziliśmy z kolegami wynika, że systemy operacyjne instalowane pod VMWare nie działają poprawnie po podpięciu do VirtualBoxa. Zauważone problemy to np. brak obsługi myszy i klawiatury w trybie graficznym (Windows XP), zatrzymanie startu systemu (Mandriva) i klęknięcie serwera X (pochodna Ubuntu).

Gdyby pozytywów było komuś mało, to VirtualBox występiuje w wersji OSE (Open Source Edition) dostępnej na licencji GPL v.2. Różni się ona od wersji binarnej zaledwie drobnymi szczegółami.

Z tym programem koniecznie należy się zapoznać. Nawet jeśli nie przypadnie wam do gustu, to nie wypada nie wiedzieć jak działa.

VirtualBox 1.6 testowałem w wersji dla Debiana 4.0.

Read Full Post »

VMware, czyli wirtualizacja pod Linuksem

Wirtualizacja wkradła się w moje życie zawodowe. Połowa maszyn jest u nas wirtualna. Są na nich głównie linuksy, ale ponieważ mamy kilka komputerów Apple, więc i Windowsy podlegają temu procesowi. Z przyczyn obiektywnych i u mnie na komputerze stanąć musiały dwa systemy. Na co dzień używam linuksa, ale że oprogramowanie piszemy pod Jedyny Słuszny… Dwa systemy na jednym komputerze to oczywiście żaden problem, no może poza tym, że trudno się między nimi szybko przełączać. Stąd decyzja o zainstalowaniu wirtualnej maszyny.

Wybór padł na VMware Playera. Ściągnięcie darmowej wersji pod linuksa, to żaden problem, choć oczywiście dane dla spambotów trzeba zostawić… Jak upewniły mnie krótkie poszukiwania w Google, przyda się też pakiet vmware-any-any-update115.tar.gz. Bez niego kompilacja może się nie udać.

W pliku z VMware Playerem jest skrypt instalacyjny. Po odpowiedzi na klika prostych pytań (gdzie chcemy co zainstalować) program informuje, że jest mu przykro, ale nie ma prekompilowanego modułu do naszego jądra i będzie chciał go skompilować. Kompilacja najprawdopodobniej się nie powiedzie. Wtedy należy użyć skryptu z pakietu vmware-any-any-update, co powinno sprawę załatwić. Potem już tylko trzeba mieć przygotowaną wirtualną maszynę. Można takową ściągnąć lub wykonać samemu odpowiednią wersją oprogramowania VMware. Miałem to szczęście, że firma dysponuje wersją Workstation, choć prawdę powiedziawszy jej cena jest prawie znośna dla zwykłego użytkownika (189$, czyli mniej niż 500zł).

Osobiście przy instalacji miałem mniej szczęścia niż opisałem. Podczas kompilacji dostałem komunikat, że mój kernel skompilowano innym kompilatorem (gcc4.2) niż aktualnie zainstalowany w systemie (gcc4.3). Nie obeszło się więc bez kompilacji kernela. Oczywiście można spróbować skorzystać z pakietów deb (Ubuntu) lub rpm (Mandriva). Mnie jednak nie było dane (Debian 4.0 uparł się na kompilację modułu jądra)

Windows XP działa na wirtualnej maszynie zgodnie z moimi oczekiwaniami. Nie działa dźwięk, ale to w moich zastosowaniach żadna przeszkoda. Zysk za to jest ogromny. Szczerze polecam pobawić się z wirtualizacją. Możliwość mało inwazyjnego zainstalowania kolejnego systemu operacyjnego, który jest zawsze pod ręką, łatwy do uruchomienia, jest chyba nie do pogardzenia.

Przydatne linki:

• http://johnbokma.com/mexit/2005/11/07/vmware-player-ubuntu-installation.html
• http://johnbokma.com/mexit/2005/10/26/vmware-player-windows-xp.html
• http://vmware.com/appliances/
• http://fabrice.bellard.free.fr/qemu/download.html
• https://help.ubuntu.com/community/VMware

Read Full Post »

KateOS 3.6 i OpenVPN

Tak się składa, że OpenVPN jest mi niezbędny do pracy, a KateOS nie ma go w standardowych pakietach. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żeby zainstalować go ze źródeł. Niestety wymaga to pewnych dodatkowych operacji.

Łączę się z serwerem, który wymaga Blowfish i LZO. W praktyce oznacza to, że na czystym systemie należy doinstalować stosowną bibliotekę i przekompilować drugą (Blowfish nie jest standardowo wkompilowany w openssl).

Całość operacji wymaga pobrania następujących składników:

• lzo 1.08
• openssl 0.9.8g
• openvpn 2.0.9

W pierwszej kolejności skompilowałem lzo. Na drugi ogień poszła biblioteka openssl, którą na wszelki wypadek skompilowałem z parametrem no-asm. Jako statni element skompilowałem samego openvpn, ale podając jawnie ścieżki do biblioteki openssl. To ważne, bo gdy tego nie zrobiłem, w openvpn nie został wkompilowany Blowfish. Poszczególne sekwencje „magicznych zaklęć” wyglądały następująco (openvpn skompilowałem i zastalowałem do prywatnego katalogu – mam taki zwyczaj, żeby nie nadpisywać standardowych kompilacji własnymi, oraz wszystko wykonywałem na koncie zwykłego usera – stąd sudo):

lzo

./configure

make

sudo make install

openssl

./config no-asm

make

sudo make install

openvpn

./configure –prefix=/home/zuhar/ProgramFiles/ –with-ssl-header=/usr/local/ssl/include/openssl/ –with-ssl-lib=/usr/local/ssl/lib/

make

make install

Teraz pozostaje wykonać kontrolnie:

sudo openvpn –show-ciphers

W efekcie powinniśmy otrzymać listę obsługiwanych algorytmów kryptograficznych:

DES-CBC 64 bit default key (fixed)
IDEA-CBC 128 bit default key (fixed)
RC2-CBC 128 bit default key (variable)
DES-EDE-CBC 128 bit default key (fixed)
DES-EDE3-CBC 192 bit default key (fixed)
DESX-CBC 192 bit default key (fixed)
BF-CBC 128 bit default key (variable)
RC2-40-CBC 40 bit default key (variable)
CAST5-CBC 128 bit default key (variable)
RC2-64-CBC 64 bit default key (variable)
AES-128-CBC 128 bit default key (fixed)
AES-192-CBC 192 bit default key (fixed)
AES-256-CBC 256 bit default key (fixed)

Wytłuszczony wpis odpowiada za Blowfish.

Read Full Post »

FS Amilo Pro V2010 i linux

Od kilku dni mam do dyspozycji laptopa Fujitsu-Siemens AMILO Pro V2010. Do tej pory poprzedni użytkownik korzystał na nim z preinstalowanego Windows Home Edition. Nie mam nic przeciwko temu systemowi, ale do codziennych zastosowań zdecydowanie wolę linuksa. Decyzja o zainstalowaniu drugiego systemu była więc nieunikniona.

40GB dysku twardego i 256 MB RAM dość zawęziły wybór. Przede wszystkim odpadły najnowsze linuksy z KDE i Gnome. Zintegrowane karty graficzne mają to do siebie, że zmniejszają ilość dostępnej pamięci…

Pozostały Fluxbox, XFCE i inne małe menadżery okien. Ponieważ nie miałem ochoty na użeranie się z konfiguracją X-ów, więc preferowaną metodą instalacji stała się ta z LiveCD. Xubuntu (7.10 PL) nie poradził sobie z wystartowaniem X-serwera. Kubuntu (7.05 Frywolny Fulmar) odpalił się, ale działał tak wolno, że musiałem przerwać instalację, nie wiedząc, czy komputer nie zawisł. W trzecim podejściu spróbowałem KateOS 3.6 LiveCD.

Ku mojemu zaskoczeniu poszło szybko i raczej bezproblemowo. System się zainstalował sieć LAN wykrył i skonfigurował. Pozostała sieć WLAN (WiFi). Nie spodziewałem się, że pójdzie tak łatwo, ale postępując zgodnie z instrukcją uzyskałem połączenie w kilka minut.

System działa dość szybko. Rano dokończę jego konfigurację i wtedy zamierzam sprawdzić jak rozwinie skrzydła.

Read Full Post »